Tamam, birkaç aforizma parçalamak gibi olacak ancak burada Taozm'in doğasına uygun bir şeyler deneyeceğim. Kısa ve net, doğrudan, çabasız bir şeyler yazmaya çalışacağım.

Önemli olan çabasız kalmak değil, eforsuz çaba gösterebilmektir. Eforsuz çaba, kendiliğinden yanan alev gibidir. Tek gereken onu büyütmektir.

Taoizm spritüelizmi çağrıştırır, ulaşılamaz bir hayat öğüdü gibi görünür. Bir ruhani disiplin çabası gibi görünür. Aslında disiplinsizdir, hemen yanımızdadır, zaten yanımızdadır.

Büyük bir ruhani terbiye gibi gönünür; tek vurgusu samimi olmak, anı yaşamaktır.

Onu müzikle ifade etmek istesek, insanların aklına geleneksel Çin müzikleri gelir. Ancak Punk veya Grange müzik onun doğasını anlatmaya daha makuldür.

Onu renklerle göstermek istesek, akla önce iyiliğin ve saflığın sembolü beyaz gelir. Halbuki simsiyahtır, çünkü siyah renksizliğin rengidir.

Sürekli, büyük bir çaba ile var edilmiş şeyler kalıcı değildir. Ben büyük emekler harcamış insanlara saygı duyamam, çünkü onların emekleri bir karahindiba çiçeği gibi ilk rüzgarda sallanır; gerektiği zaman o çabalar tekrar edilemeyebilir. Çaba gösterilmeden başarılmış işlere saygı duyarım, çünkü bu ömrün sonuna kadar tekrar tekrar kullanılabilecek bir yeteneğe benzer.

Ufak bir fidanı koca bir çınara çevirmek için ek bir çabaya gerek yoktur, onu sadece dikmek yeterlidir.

Bazen ateş üretmeye gerek kalmaz, kayaların arasından kendiliğinden yükseliverir.

Resim: pexels/@Laura Musikanski